صحیفه سجادیه

نیایش اول

قسمت آخر:

حمد و سپاس خداوندى را كه ما را به توبه راه نمود. و اگر پرتو فضل او نبود، هرگز بدان راه نمى‏يافتيم. و اگر از فضل او تنها به همين يك نعمت بسنده مىیكرديم، بازهم دهشِ او به ما نيكو و احسان او در حق ما جليل و فضل و كرمش بس كرامند می بود، كه روش او در قبول توبه‏ پيشينيان نه چنين بود.

ما را از هر چه فراتر از تاب و توانمان بود معاف داشت و جز به اندازه توانمان تكليف نفرمود و جز به اعمال سهل و آسانمان وا نداشت، تا هيچ يك از ما را عذرى و حجتى نماند.

هر كه از ما سر از فرمانش برتابد، كارش به شقاوت كشد و آن كه به درگاه او روى كند، تاج سعادت بر سر نهد.

حمد و سپاس خداى را، بدان سان كه مقرب‏ترين فرشتگانش و گرامى‏ترين آفريدگانش و ستوده‏ترين ستايندگانش مى‏ستايند.

حمدى برتر از هر حمد ديگر، آن سان كه پروردگار ما از همه آفريدگانِ خود برتر است.

حمد باد او را به جاى هر نعمتى كه بر ما و بر ديگر بندگانِ در گذشته و زنده خود دارد، به شمار همه چيزها كه در علم بی انتهاى او گنجد و چند برابر نعمتهايش، حمدى بی آغاز و بی انجام و تا روز رستاخيز، حمدى كه حدى و مرزى نشناسد و حسابش به شمار در نيايد و پايانش نبود و زمانش در نگسلد. حمدى كه ما را به فرمانبردارى و بخشايش او رساند و خشنودیش را سبب گردد و آمرزش او را وسيله باشد و راهى بود به بهشت او پناهگاهى بُوَد از عذاب او و آسايشى بوَد از خشمِ او و ياورى بوَد بر طاعت او و مانعى بوَد از معصيت او و مددى بوَد بر اداى حق و تكاليف او. حمدى كه ما را در ميان دوستان سعادتمندش كامروا كند و به زمره آنان كه به شمشير دشمنانش به فوز شهادت رسيده‏اند درآورد. انّه ولىٌ حميد.